Totoong tayo ay ulila ng digma.
Totoong ang bawat bihis ng realidad
Ay may tagumpay at kabiguan
Ni hindi mo na nakuhang magpaalam
Ni hindi mo na nabigyan ng huling sulyap…
ang iyong pak…
ang kasamang duguan…
ang mga gibik,
sindak,
tatag!,
ang iyong huling hininga,
at ang masang naghihintay sa iyong pagbabalik.
Ni hindi mo na narinig ang mga nabasag
na tasang pinag-inuman mo pa ng kape,
Ang paglagitik ng baril na naubusan na ng bala,
O ang paghiyaw ng paglaban na
Hindi… hindi napatid sa naiwan mong mga kasama.
Totoong pinatay ka ng digma!
Ngunit inialay mong lahat…
ang iyong napalis na ngiti,
malong na kinupas ng panahon,
“alas-nuebe” ng iyong umaga…
ang iyong buhay,
No comments:
Post a Comment